Intrygujące jest to, że obszarem krzyżowo- guzicznym interesuje/interesowało się tak wielu wybitnych terapeutów, a my tak mało o nim wiemy. Temat kości ogonowej był opisywany zarówno przez A.T Stilla – twórcy osteopatii, J.P Baralla – żywej legendy terapii wisceralnej. Ida Rolf poświęciła jedną ze swoich terapeutycznych serii kości guzicznej. A Ty? Poświęcisz jej 5 minut? Zapraszam do lektury.

Peter Schwind na jednym ze swoich szkoleń wspomniał, że około 1/3 pacjentów ma problem z ruchomością kości guzicznej względem kości ogonowej. I coś w tym musi być!

1!  Przypomnij sobie incydenty, w których upadłeś/aś na nartach, snowboardzie, deskorolce, rowerze, rolkach czy idąc po śliskiej powierzchni. Większość z Nas przeżyła taki upadek. Któryś z nich mógł dotyczyć kości ogonowej. Prawda?

2! Spójrz jak siedzimy. Często zapominamy, że do siedzenia są guzy kulszowe a nie obszar krzyżowo-guziczny. Siedzenie w pozycji pół leżącej jest w tym wypadku klasyką- szczególnie podczas długich podróży samochodem.

To, że tak wielu wybitnych terapeutów poświęca uwagę kości guzicznej i jej ruchomości względem kości krzyżowej nie jest przypadkiem. Dysfunkcja tego obszaru może mieć bowiem związek z przewlekle trwającymi bólami głowy, problemami z pęcherzem moczowym, bólami podczas wypróżniania się, bolesnymi menstruacjami czy bolesnym stosunkiem. To na czym się jednak skupimy w tym artykule to silny ból podczas choćby 3 minutowego siedzenia, który lokalizuje się głęboko, w okolicy właśnie kości ogonowej.

Anatomia kości ogonowej

Mało która kość ogonowa jest taka sama. Jedna będzie krótsza, masywniejsza inna długa i szponiasta. Od strony głowowej jest połączona chrząstkozrostem krzyżowo guzicznym.

Kość ogonowa problem co 3 osoby.

Podobne połączenia znajdują się pomiędzy pierwszym i drugim oraz drugim i trzecim segmentem. Z wiekiem wszystkie połączenia (czasami również z kością krzyżową) kostnieją. W pełni prawidłowo ułożona kość guziczna powinna podążać za krzywizną kości krzyżowej, sama w sobie nie mając ostrych wygięć. Taka sytuacja dotyczy jednak mniej więcej 30% pacjentów (doświadczenie Petera Schwinda). Większość pacjentów doświadczyła przykrego w konsekwencjach upadku lub więzadła związane z kością guziczną zaadaptowały się np. do płaskiej stopy.

Co może ograniczać ruchomość kości guzicznej?

Na ruchomość kości guzicznej względem kości krzyżowej mogą wpływać zarówno więzadła, jak i mięśnie przyczepiające się do nich. Weźmy jednak, pod lupę więzadło krzyżowo kolcowe.

Przyglądając się zdjęciom sekcyjnym na pewno zauważymy, że więzadło to nie jest takie jak na rysunkach z podręczników. Co prawda, mamy tutaj zachowane kierunki przebiegu włókien kolagenowych,  ale tak naprawdę jest to jedna wielka ciągłość. To znaczy, że napięcie jednego więzadła może przenosić się na kolejne z nim połączone.

Skoro zatem więzadło krzyżowo guzowe przebiega aż po kolce biodrowe tylne górne, a łączy się z więzadłem krzyżowo kolcowym to możemy uznać, że ten wzajemny układ powinien działać na siebie wzajemnie. Poza tym, powinno się tworzyć błędne koło. Blokada kości guzicznej, wzmaga napięcie więzadeł, których napięcie zaś powinno utrzymywać blokadę kości guzicznej.

Jednym z objawów takiego stanu rzeczy może być ostry ból kości guzicznej, podczas siedzenia. Ale nie tylko. Opisaną poniżej terapię stosuje u pacjentów, którzy narzekają na ból po obu stronach kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego podczas długotrwałego siedzenia. Czasami trzeba również popracować bezpośrednio z więzadłem krzyżowo guzowym. W obu problemach uzyskuje natychmiastową poprawę, w mniej niż 5 minut. (Oczywiście, nie zawsze)

To nie jest oczywiście koniec terapii

1) uzupełniam terapie dna miednicy i kompleksu więzadłowego miednicy. O tym poczytacie w wkrótce.

2) uwielbiam prace ze strefami odruchowymi które powinny zawierać się w narzędziach pracy każdego fizjoterapeuty. To te osławione gwoździe.

Zawsze staram się znaleźć problem pacjenta. Napięcie, które spowodowało dysfunkcję musiało powstać z jakiegoś powodu. Być Może jest to problem wisceralny ( jamy brzusznej), być może problem z narządami płciowymi. Odnalezienie pierwotnej przyczyny wymaga bardzo dokładnego badania i umiejętnie przeprowadzonego wywiadu.